In een relatie met een verslaafde lijkt er nog een persoon aanwezig te zijn, de verslaving. Herken je dat? Buiten gebruik om is hij of zij een fantastische partner, broer, zus, ouder of vriend maar altijd ligt de verslaving op de loer om een wig tussen jullie te drijven. Verslaving zorgt voor ruzie, verdriet, pijn en wantrouwen. Kun je de strijd winnen van die driehoeksverhouding met verslaving, zonder jezelf hier compleet in te verliezen?

Gesprekken met de verslaafde over zijn/haar gebruik eindigen vaak in ruzie en onbegrip. Laat je in een gesprek niet verleiden tot boze woorden. Laat je emoties niet de overhand krijgen. Zoek een goed moment voor een gesprek, bij voorkeur als de verslaafde niet gebruikt heeft, of goed aanspreekbaar is. Bedenk van tevoren wat je wil zeggen, maar vooral hoe je het gaat zeggen. Als je zegt, “jij drinkt te veel! ” is dat beschuldigend. Je kunt ook zeggen “ik vind dat je veel drinkt, moet ik me daar zorgen over maken?”
Op die manier bedoel je hetzelfde, maar hou je de conversatie open en voorkom je dat de ander in de direct in de verdediging schiet.
Dit soort gesprekken zijn moeilijk. Hulp nodig? Samen kunnen we een gesprek voorbereiden, zodat je tot een goed gesprek kunt komen.
“Het is de toon die de muziek maakt”.

Een verslaving is voor naasten soms moeilijk te herkennen. De verslaafde zal er zeker in het begin alles aan doen om de verslaving te verdoezelen. Maar niet alle verslavingen laten ook hetzelfde zien. Dronken of stoned, dan heb je meestal wel door dat er gebruik in het spel is. Maar hoe zit het met gokken bijvoorbeeld, of medicijnen? In de thuiszorg werkte ik bij een meneer met een verslaving. Ik had wel door dat er “iets” aan de hand was, maar kon niet precies de oorzaak achterhalen. Zag wel altijd hoestdrank staan, maar heb daar in eerste instantie geen aandacht aan geschonken. Later bleek dat hij verslaafd was aan hoestsiroop met codeïne. (hoestsiroop wordt gedeeltelijk door de lever omgezet in morfine)
Hij dronk zo’n 8 tot 12 flesjes per dag, gemiddeld toch zo’n €100, – per dag. Dat verklaarde de financiële zorgen. Bovendien werd het probleem groter, toen de hoeveelheid codeïne moest worden verlaagd in de hoestsiroop. Hij had aan zijn dagelijkse hoeveelheid niet meer genoeg.
Dit is dus zo’n voorbeeld van een verslaving die je niet zo snel kan herkennen. “Hoe herken je een verslaving?” is dan ook een onderdeel wat aan bod komt in mijn groepstraining en coaching. Want veel naasten hebben twijfels. Zien ze het wel goed? Hoe herken ik het dan? Het onderbuikgevoel is er wel, maar ze willen het zeker weten…

Voor naasten is het vaak lastig om grenzen aan te geven, vaak worden ze verlegd of in het ergste geval vervagen ze bijna geheel. Toch is het heel belangrijk om voor jezelf duidelijke grenzen te stellen. Tot hier, en niet verder. Voor die grenzen zijn geen richtlijnen. Je moet ze voor jezelf bepalen. En ook al zijn er al genzen overschreden, het is niet te laat om de grens opnieuw aan te geven. Wil je de regie over je leven terug? Blijf tussen je grenzen! En laat de verslaafde niet over jouw grenzen gaan, maar nog veel belangrijker, ga zelf niet over je eigen grens heen, en houdt vast aan jouw normen en waarden.

Als naaste van een verslaafde partner ben jij vaak degene die alle ballen hoog probeert te houden, je hebt je werk, de zorg voor kinderen en huisdieren, het huishouden, sociale contacten, boodschappen, koken, de financiën bijhouden… Het komt allemaal op je schouders neer. En het is geen koud kunstje om al die ballen hoog te houden. Nee, dat is een knap trucje! Maar ook een trucje wat je niet heel lang kan volhouden. Op den duur worden je arnen zwaar, je hand/oogcoördinatie wordt minder en je laat een balletje tussen je handen door glippen, pakt m snel op een jongleert weer verder. Maar op een dag is het klaar, je bent niet meer in staat te jongleren. Je bent niet meer in staat om voor alles en iedereen te zorgen. Wacht niet tot dat moment, maar vraag om hulp. Gun jezelf dat, om op te laden, om de regie terug te krijgen en zorg voor jezelf. Zeker als je zo hard nodig bent!

Je los maken van de verslaafde. Vaak is het beter voor beiden. Naasten kampen vaak met schuldgevoel, hebben het idee dat ze iemand laten vallen. Maar er zit een groot verschil tussen iemand laten vallen of stoppen met het oplossen van problemen en controleren van de verslaafde. Want dat is wat naasten vaak doen. Niet zo gek, want naasten zien dingen fout gaan, ze overzien de gevolgen en willen de verslaafde en daarmee vaak ook zichzelf hiervoor behoeden. Zo bellen ze naar het werk om de verslaafde ziek te melden, terwijl die eigenlijk onder invloed is. Ze betalen openstaande schulden aan een dealer, bedenken smoezen voor de buitenwereld om het geheim te houden of doen er alles aan om een terugval van een verslaafde in herstel te voorkomen door alles te controleren.
Maar dat kun je niet volhouden. Als naaste ben je niet verantwoordelijk voor de daden van de verslaafde. En de verslaafde moet leren dat hij het zelf kan, ook na een terugval. Hij moet verantwoording nemen voor zijn eigen leven.
Loslaten betekent dus niet laten vallen, maar de weg naar herstel gunnen. Moeite met loslaten? Ik kan je helpen, je hoeft het niet alleen te doen…

Naasten van verslaafden hebben vaak de eigenschap dat ze graag willen zorgen voor een ander. Heb jij een relatie met een verslaafde, dan kan “willen zorgen voor” en het “redden” van je verslaafde partner dramatische vormen aannemen. Je verliest je eigen behoeftes en gevoelens uit het oog en zet jouw eigen leven in de wacht, om je partner te “redden”. Dit goedbedoelde gedrag houdt vaak de verslaving in stand. Herken je jezelf hierin en ben je min of meer verslaafd aan je partner? Zorg dat je de regie over je leven terug krijgt. Want dat kan een redding zijn voor je partner, maar zeker voor jezelf. Hulp nodig? Neem contact op.