Carl Jung:
Who looks outside, dreams; who looks inside, awakes…
Toen ik mijn ex partner leerde kennen, was hij niet meer verslaafd. Tenminste, zo deed hij het voorkomen en ik wist niet beter dan dat hij behandeld was en zijn probleem verdwenen was.
Al na zo’n 3 maanden viel hij terug in gebruik. Hij beloofde dat dit eenmalig was en ik geloofde dat. Want ik dacht “kan een keer gebeuren”. Maar die ene keer werden meer keren en al snel liet hij zich weer opnemen. Detox en een 3 maanden klinische behandeling. Hij mocht dan alleen de weekenden naar huis. Na die 3 maanden ging het 2 maanden goed en toen waren we weer terug bij af.
Er volgde een nieuwe opname, 9 maanden klinische behandeling. In die 9 maanden viel hij niet terug, hij was clean. In het weekend waren we samen en we hadden het fijn. Ik deed er alles aan om hem “veilig” te houden en probeerde het thuis zo gezellig mogelijk te maken. We vierden vakanties in het buitenland om hem in te laten zien dat het leven mooi kon zijn, ook zonder middelen. Ik keek vooral naar buiten, droomde van een fijn leven met hem, zonder middelen. De liefde zou overwinnen en we zouden nog lang en gelukkig leven. Dat ik daarvoor mezelf weg moest cijferen, me moest aanpassen en met mijn emoties moest leren omgaan, dat had ik er voor over. Ik keek vooral naar buiten, ik droomde van onze toekomst samen…
Zo’n 2 maanden nadat hij uit de kliniek kwam, viel hij weer terug. Opnieuw naar de kliniek wilde hij niet meer. Zijn gebruik werd van kwaad tot erger. De situatie thuis werd onhoudbaar. Hij was niet te vertrouwen. Hij stal geld van me, hij verkocht spullen uit mijn huis om aan geld te komen, hij ging geld lenen in de buurt…
2 jaar lang had ik er alles aan gedaan om hem van de heroïne weg te houden. Ik verkocht zelfs mijn woning in de stad en verhuisde naar een dorp, in de hoop dat de drempel naar dealers daar wat lager zou zijn. Ik was overspannen aan het raken, de tranen zaten me hoog. Naar mijn werk gaan werd een strijd, want ik had thuis dan geen controle. Ik wist echt niet meer hoe het verder moest.
En ineens was op een dag dat gevoel daar. Er was weer wat voorgevallen en mijn grens was bereikt. Ik zag het totale plaatje ineens heel helder. Hoe erg ik het ook vond, ik kwam tot de conclusie dat dit niet was wat ik wilde. Ik wilde niet meer wachten op een volgende terugval, niet wachten tot er weer spullen weg waren, of tot de politie een keer aan mijn deur zou staan om hem op te halen. Ik was bang voor schulden. Dat wilde ik absoluut niet. Niet bij buren en zeker niet bij dealers. Ik wilde geen leugens meer en niet meer hopen op iets wat toch niet ging komen.
Op dat moment van helderheid deed iets wat ik 2 jaar lang niet gedaan had, ik keek naar binnen, naar mijn gevoel, naar mijn verstand en werd wakker!
Met dromen is niks mis, maar vergeet niet af en toe eens heel eerlijk bij je naar binnen te kijken.
Net als ikzelf, hebben mijn cliënten ook vaak last van naar buiten kijken, i.p.v. naar binnen.
Zit je in een moeilijke situatie en ben je op zoek naar antwoorden? Kijk dan eens bij jezelf naar binnen en stel jezelf de vraag: “Blijf ik dromen, of wil ik wakker worden?”