Carl Jung:
Who looks outside, dreams; who looks inside, awakes…

Toen ik mijn ex partner leerde kennen, was hij niet meer verslaafd. Tenminste, zo deed hij het voorkomen en ik wist niet beter dan dat hij behandeld was en zijn probleem verdwenen was.
Al na zo’n 3 maanden viel hij terug in gebruik. Hij beloofde dat dit eenmalig was en ik geloofde dat. Want ik dacht “kan een keer gebeuren”.  Maar die ene keer werden meer keren en al snel liet hij zich weer opnemen. Detox en een 3 maanden klinische behandeling. Hij mocht dan alleen de weekenden naar huis. Na die 3 maanden ging het 2 maanden goed en toen waren we weer terug bij af.

Er volgde een nieuwe opname, 9 maanden klinische behandeling. In die 9 maanden viel hij niet terug, hij was clean. In het weekend waren we samen en we hadden het fijn. Ik deed er alles aan om hem “veilig” te houden en probeerde het thuis zo gezellig mogelijk te maken. We vierden vakanties in het buitenland om hem in te laten zien dat het leven mooi kon zijn, ook zonder middelen. Ik keek vooral naar buiten, droomde van een fijn leven met hem, zonder middelen. De liefde zou overwinnen en we zouden nog lang en gelukkig leven. Dat ik daarvoor mezelf weg moest cijferen, me moest aanpassen en met mijn emoties moest leren omgaan, dat had ik er voor over. Ik keek vooral naar buiten, ik droomde van onze toekomst samen…

Zo’n 2 maanden nadat hij uit de kliniek kwam, viel hij weer terug. Opnieuw naar de kliniek wilde hij niet meer. Zijn gebruik werd van kwaad tot erger. De situatie thuis werd onhoudbaar. Hij was niet te vertrouwen. Hij stal geld van me, hij verkocht spullen uit mijn huis om aan geld te komen, hij ging geld lenen in de buurt…

2 jaar lang had ik er alles aan gedaan om hem van de heroïne weg te houden. Ik verkocht zelfs mijn woning in de stad en verhuisde naar een dorp, in de hoop dat de drempel naar dealers daar wat lager zou zijn. Ik was overspannen aan het raken, de tranen zaten me hoog. Naar mijn werk gaan werd een strijd, want ik had thuis dan geen controle. Ik wist echt niet meer hoe het verder moest.

En ineens was op een dag dat gevoel daar. Er was weer wat voorgevallen en mijn grens was bereikt. Ik zag het totale plaatje ineens heel helder. Hoe erg ik het ook vond, ik kwam tot de conclusie dat dit niet was wat ik wilde. Ik wilde niet meer wachten op een volgende terugval, niet wachten tot er weer spullen weg waren, of tot de politie een keer aan mijn deur zou staan om hem op te halen. Ik was bang voor schulden. Dat wilde ik absoluut niet. Niet bij buren en zeker niet bij dealers. Ik wilde geen leugens meer en niet meer hopen op iets wat toch niet ging komen.
Op dat moment van helderheid deed iets wat ik 2 jaar lang niet gedaan had, ik keek naar binnen, naar mijn gevoel, naar mijn verstand en werd wakker!

Met dromen is niks mis, maar vergeet niet af en toe eens heel eerlijk bij je naar binnen te kijken.
Net als ikzelf, hebben mijn cliënten ook vaak last van naar buiten kijken, i.p.v. naar binnen.
Zit je in een moeilijke situatie en ben je op zoek naar antwoorden? Kijk dan eens bij jezelf naar binnen en stel jezelf de vraag: “Blijf ik dromen, of wil ik wakker worden?”

Als iemand langdurig verslaafd is, heeft dit soms grote gevolgen voor de gezondheid van lichaam en geest. Iemand die verslaafd is laat vaak heel ander gedrag zien dan dat je van die persoon gewend bent.
Een verslaafde wordt vaak erg egocentrisch, laat labiel gedrag zien en is soms apathisch. Ook agressie en criminaliteit komt veelvuldig voor.
Op sociaal gebied kunnen er door de verslaving ook ernstige problemen ontstaan, bijvoorbeeld op het gebied van relaties, werk, financiën, huisvesting en problemen met justitie.

Als de verslaving lang(er) duurt liggen lichamelijke klachten op de loer.
Hart- en longproblemen, levercirrose, slokdarmkanker of het syndroom van Korsakov zijn lichamelijke aandoeningen waar langdurig verslaafden mee te maken krijgen.
Stoppen met de verslaving betekent niet altijd herstel van het lichaam.

Als naaste moet je hier mee om leren gaan. Het is vaak erg moeilijk om te accepteren dat je dierbare niet meer zichzelf is, ook al is hij/zij in herstel.
Hoe ga je om met iemand die zichzelf niet meer is?
Hoe ga je om met iemand die heel veel vergeet, of die lichamelijk erg ziek is?
Hoe accepteer je dat en hoe kun je samen verder?
Een paar tips, al blijft het lastig omgaan met het veranderend en soms onbegrijpelijke gedrag van je dierbare en de lichamelijke ongemakken die hij/zij ervaart.

• Goed in contact blijven met elkaar is belangrijk.
• Een luisterend oor is voor iedereen prettig.
• Kijk wat er nog wel kan, i.p.v. kijken naar wat niet meer kan.
• Blijf geduldig, ook al valt dat soms niet mee.
• Biedt praktische hulp, maar betuttel de verslaafde niet.
• Probeer confrontaties te vermijden.

https://korsakovkenniscentrum.nl/over-korsakov

https://www.longfonds.nl/longziekten/copd/wat-is-copd

https://www.hartwijzer.nl/drugs

https://www.mlds.nl/ziekten/leveraandoeningen-door-alcoholgebruik/

Laatst kreeg ik van een naaste de vraag, “wanneer weet je dat het tijd is voor verandering, of dat ik mijn partner moet verlaten?”

Het is een vraag waar geen pasklare oplossing voor is.
Dit ligt voor iedereen anders. Sommigen hebben al 10, 15, of 20 jaar een relatie met een verslaafde. Ondanks dat hun leven moeilijk is, ze moeten dealen met de verslaving blijven ze toch trouw aan de relatie. De ruzies en onhebbelijkheden nemen ze voor lief en ze hebben voor zichzelf een manier gevonden om er mee om te gaan.
Anderen hebben het na een veel kortere tijd al bekeken en nemen al veel sneller afscheid van de verslaafde of gaan er aan werken om zelf te veranderen, zodat ze in elk geval niet de verslaving in stand houden en in de reddersrol blijven hangen.

Net als bij verslaafden is het bij naasten zo dat ze vaak eerst een dieptepunt moeten bereiken, voor ze actie gaan ondernemen. Dat dieptepunt ligt voor iedereen anders.
Toch zijn er een aantal punten die bijdragen aan een ander inzicht bij een naaste o.a. de financiële situatie, karakter, de mate van verslaving.

Een verslaafde die nog werkt, inkomen heeft door een uitkering, of misschien wel wat wint met gokken, of het verkopen van drugs, die heeft nog niet zo veel last van de verslaving, financieel. Ook naasten worden dan nog niet of in kleine mate geconfronteerd met schulden, leningen, of andere financiële problemen. Op deze manier is een deel van het verslavingsprobleem nog niet ernstig. Het probleem van de verslaving is er wel, maar ze hebben het financieel wel goed, hebben een koop- of huurhuis en een normaal inkomen. Dus daar ervaren zij dan (nog) geen problemen.
Als een naaste financieel afhankelijk is van een partner, dan is het soms ook moeilijk om weg te gaan. Doordat er kinderen zijn werkt de naaste soms part-time, of ze werken niet. Dan is er niet alleen het probleem van de verslaving, maar krijgen ze er nog een probleem bij. ‘Ik zou wel bij mijn partner weg willen, maar waar moet ik heen?’ Voor hun gevoel is er geen uitweg meer.

Ook karakter en je opvoeding speelt mee in de keuze om aan jezelf te gaan werken.
Naasten die een meegaand karakter hebben, verzorgend zijn, of bijv. in hun jeugd heel beschermd zijn opgevoed, nemen minder snel verantwoording voor hun eigen leven. Ze dragen zorg voor anderen, maar vergeten hierbij zichzelf. Of ze accepteren geweld, omdat ze dat kennen uit hun jeugd en dit “vertrouwt” aanvoelt, ook al voelt het helemaal niet prettig. Een naaste met een goed zelfgevoel zal eerder voor zichzelf kiezen.

Ook de mate van verslaving kan bijdragen aan een beslissing. Is de verslaving min of meer in de hand te houden, dan kan het zijn dat er tussen de slechte dagen ook goede dagen zitten.
Zo zitten er tussen alcoholisten weekenddrinkers, die in het weekend helemaal los gaan, maar zich door de week kunnen inhouden. Of drugsverslaafden, die ondanks cocaïne toch hun werk kunnen blijven doen. Gokverslaafden die een paar keer per week een casino bezoeken en niet dagelijks.

Pas als de naasten echt ernstige problemen gaat ondervinden van de verslaving, zullen ze stappen nemen voor zelfbehoud.
De situatie is natuurlijk een stuk vervelender als de verslaafde dagelijks stomdronken op de bank ligt, of dat er per week €500 aan drugs uitgegeven wordt en er geen inkomen meer binnenkomt, of dat de inboedel uit huis wordt verkocht en de deurwaarders wekelijks aan je deur staan.
Ook als je kind 4x per week aan de deur komt vragen om geld, is dat vervelend, zeker als dat met bedreigingen gepaard gaat. Als ouders wil je je kind wel helpen, maar als het steeds frequenter voor komt en de bedragen steeds meer worden, is voor ouders vaak ook niet meer op te brengen en wordt het dieptepunt bereikt.

Belangrijk is dat je goed naar jezelf luistert. Wat is voor jou belangrijk? Hoe ver wil je je aanpassen? Voel je een steeds grotere ontevredenheid, heb je steeds meer de neiging om op te geven?
Voel je je ongelukkig? Zijn er meer ongelukkige dan gelukkige momenten in je leven? Zijn er veel ruzies, is er sprake van verbaal of fysiek geweld?
Dan wordt het tijd voor verandering.
Want als je het nu niet doet, wanneer dan wel?

Frank Boeijen zong het in de jaren ’80, ik ben verslaafd aan jou, ik kan niet meer zonder jou, ik kan niet meer samen met jou.

Relatieverslaving of codependentie komt regelmatig voor in een relatie waarbij een van de partners verslaafd is. Het is niet dat je verslaafd bent aan de relatie, maar dwangmatige gedachtes hebt over de verslaafde partner. Relatieverslaving komt het meest voor bij vrouwen, maar ook mannen kunnen last hebben van een relatieverslaving.
Je bent er van overtuigd dat hij/zij niet zonder je kan en je bent er van overtuigd dat jij niet zonder hem/haar kan. Ook al weet je dat de relatie slecht voor je is, je leeft in hoop en vertrouwen dat het ooit wel beter gaat worden.
Je verlegt je eigen grenzen en vergeet je eigen normen en waarden om je partner tevreden te stellen.
Je maakt wel ruzie, maar je gaat nooit te ver. Je stelt wel grenzen, maar stapt er net zo makkelijk overheen. De angst om je partner te verliezen is te groot om daadwerkelijk voet bij stuk te houden en je grens te bewaken.
Je accepteert bepaald gedrag van de verslaafde, zelfs verbaal of fysiek geweld wordt goed gepraat. “ja, hij gaf me een klap, maar hij had gebruikt, dan is hij zichzelf niet”

Relatieverslaving kan voortkomen uit je jeugd, emotionele verwaarlozing of juist een heel beschermde opvoeding en andere zaken kunnen een oorzaak zijn, of denk aan psychische stoornissen zoals borderline, angststoornissen e.d. Toch hoeft dit niet altijd zo te zijn. Ook zonder voorgeschiedenis kun je min of meer verslaafd raken aan je partner

Om uit de relatie te stappen is vaak erg moeilijk. Net zo lastig als het voor een verslaafde is om af te kicken. Maar net als bij een verslaving aan middelen of een gewoonte, is zelfliefde heel belangrijk.
Zet jezelf op de eerste plek! Ontdek voor jezelf eens wat jouw normen en waarden zijn. Waar ligt bij jou de grens?
Zoek hulp die bij je past, om te leren loslaten en voor jezelf te kiezen. Kom los van een destructieve relatie, het zal je op den duur echt gelukkiger maken.

Leven met een verslaafde valt niet mee.
Naasten hebben het gevoel er alleen voor te staan en dat er weinig begrip is voor hen.
Ze nemen vaak de verantwoording over van de verslaafde, op financieel en sociaal gebied.
Ook het huishouden en andere taken worden vaak voor de verslaafde geregeld.
Daardoor komen naasten nog maar weinig aan zichzelf toe.
Dit resulteert in matige tot hoge psychische klachten bij naasten, blijkt uit eerder onderzoek, uitgevoerd door Trimbos.
Daardoor wordt het ziekteverzuim onder naasten ook hoger.

Dit kan voor een groot deel voorkomen worden door de volgende regels te hanteren:

1. Zorg voor jezelf, blijf gezond, maak sociaal contact, doe leuke dingen.
2. Stel grenzen en bewaak deze ook!
3. Vergroot je kennis over verslaving.
4. Laat de verslaafde opdraaien voor de consequenties van de verslaving.
5. Zoek hulp! Blijf er niet alleen mee lopen maar praat er over met een professional of iemand in je omgeving.
6. Laat los…je kunt niet overal invloed op uitoefenen.

Samen kunnen we aan de slag gaan met deze regels, zodat we erger voorkomen.
Bel me eens, dan leg ik je uit wat ik voor je kan betekenen.

Liefde overwint alles! Als je maar genoeg van iemand houdt, dan is geen afstand te ver, geen berg te hoog en geen dal te diep. Tenminste… daar gaan we maar van uit. Zeker vanuit romantisch oogpunt gezien is dit een prachtige gedachte.

Toch zie ik ouders die onvoorwaardelijk van hun kind houden. Zij gaan er kapot aan, aan de verslaving van hun kind. En ook partners gaan door het vuur voor hun verslaafde partner. De liefde voor de verslaafde zit zo diep. Vaak krijg ik de vraag, “Ik begrijp het niet, wij houden zo veel van elkaar, waarom kan hij/zij dan niet stoppen met de verslaving?” “De verslaafde raakt me kwijt, maar stoppen lukt niet!”
Of: “ik doe echt alles voor mijn kind, help op alle gebieden, maar nog is dat niet genoeg om het gebruik te laten stoppen, hoe kan dat?”

Op het moment dat iemand door een verslaving stuurloos wordt, kan hij geen richting meer geven aan zijn leven. De verslaving is oncontroleerbaar geworden en daarmee ook de rest van het sociaal en maatschappelijk leven van de verslaafde.
Op dat moment raken ze de verbinding kwijt met zichzelf en met anderen.
Dus hoeveel jij ook van iemand houdt en hoeveel je ook voor iemand doet, op dat moment komen de woorden en het gevoel van liefde niet meer binnen bij een verslaafde.
Ook al hou jij heel veel van je kind, je partner, je vader of moeder, broer of zus, op het moment dat mensen niet meer in verbinding staan, maakt dat ze allemaal niets uit.

Naasten zeggen soms, ‘als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor mij!’
Dat zou mooi zijn, als de liefde overwint en de verslaafde zou kiezen voor een weg naar herstel, voor de ander. Maar helaas spelen extrinsieke motivatiemiddelen, zoals een partner, ouders, een gezin, school of werk maar een kleine rol. Een verslaafde kan en wil pas geholpen worden als ze een intrinsieke motivatie ontwikkelen, een wil die vanuit de persoon zelf komt. Pas als de verslaafde die motivatie heeft gevonden, hulp zoekt en de weg naar herstel ingaat, dan zal extrinsieke motivatie ook weer een rol gaan spelen. Terug in verbinding komen met je dierbaren is belangrijk in het herstel bij een verslaving maar ook voor de naasten. Hoe fijn is het om de dierbare weer terug te krijgen.
Dus als antwoord op de vraag, overwint liefde een verslaving, dan zeg ik ja, maar vooral zelfliefde!

Abstinentie, misschien heb je er al eens over gehoord of gelezen.

Maar wat is dat nu, abstinentie? Een ander woord voor abstinentie is onthouding of geheelonthouding.
Dit betekent voor de verslaving dat iemand die in herstel gaat, afkickt van zijn verslaving, maar daarna ook van alle middelen af blijft die een stemmingswisseling teweeg brengen. Iemand die afkickt van drugs zal het advies krijgen om ook geen alcohol meer te nuttigen. Dit om te voorkomen dat het ene middel het andere gaat vervangen.
In onze hersenen zit een beloningssysteem. Dit deel van de hersenen zorgt er voor dat we gemotiveerd worden om te eten en te drinken, maar laat ons ook genieten van dingen.
Als iets ons genot bezorgt, willen we die handeling ook graag herhalen.
Alcohol zou voor een coke-verslaafde datzelfde genotsgevoel kunnen oproepen.
De hersenen linken een bepaald gevoel, een situatie of geluiden/geuren aan gebruik.
De verslaafde krijgt zo een stimulans of aanleiding om te gaan gebruiken.
Deze triggers kunnen heel ver gaan. Een logo of etiket van een fles sterke drank kan al een trigger zijn. Belangrijk is dus, dat de verslaafde zo min mogelijk triggers krijgt. Zeker de eerste tijd, en dan spreek ik niet over weken of maanden, maar eerder over een jaar of meerdere jaren liggen die triggers op de loer. Niet meer gebruiken betekent niet dat de verslaving over is en dat de verslaafde daar direct goed mee om kan gaan. Dit is een leerproces en heeft tijd nodig.

Ik ben niet verslaafd, dus wat heb ik daarmee te maken?
Als naaste is het makkelijk om te zeggen, “hij/zij is verslaafd, ik niet!”
Daarmee bedoelen naasten eigenlijk te zeggen, dat de verslaafde van de middelen af moeten blijven, maar dat zij daar niks voor hoeven doen.
Daar ben ik het niet mee eens. Als je als partner van een verslaafde er voor kiest om bij iemand te blijven die kampt met een verslaving, moet je zelf ook wat concessies doen, om het herstel zo goed mogelijk te laten verlopen.
Maar ook als je niet met iemand samenwoont, kun je rekening houden met de verslaafde in herstel.

Wat kan ik doen als naaste?

• Haal geen alcohol/drugs in huis. Ook alcoholvrij bier of -wijn kan een trigger zijn door de smaak en geur, beter zijn drankjes die niet aan geassocieerd worden met alcohol.
• Hou je zelf van een alcoholische versnapering, gebruik deze dan buitenshuis, hou je huis alcoholvrij
• Gebruik je zelf wel eens softdrugs, doe dit ook buitenshuis, en zorg dat je de geur niet mee naar huis neemt.
• Nog beter, stop zelf ook met alcohol en drugs en wees een steun voor elkaar.
• Vier je een feestje thuis, licht je gasten in dat er geen alcohol wordt geschonken. Aan hun de keus of ze komen of wegblijven.
• Komt er iemand op bezoek die in herstel is, drink dan zelf ook geen alcohol en biedt het zeker niet aan!
• Vermijdt kroegen of een terrasje pakken, als je met de verslaafde bent.
• Vermijdt de coffeeshop.
• Bezoek geen casino, of gokhal.
• Staat er wijn of andere alcohol in de kast, geef dit weg. Ook al drink je het zelf nooit, laat het niet staan want voor een verslaafde is het moeilijk als het in huis is.
• Als je inwonende kinderen hebt, alcohol/drugs zijn thuis niet welkom.

En vergeet niet, praat samen over wat triggers zijn voor een verslaafde. Misschien is het iets waar je zelf helemaal niet aan denkt. Soms worden dit soort onderwerpen ook vermeden, omdat het moeilijk is om het over de verslaving te hebben, die we liever vergeten. Naasten hebben dan het idee, hij/zij is er van af, we praten er niet meer over. Soms wordt een verslaving door een naasten gebagatelliseerd, “het valt wel mee, we moeten nu wel een keer de kroeg in kunnen duiken, samen. Je bent er toch van af?”

Blijf praten met elkaar, ook al is het onderwerp lastig en kun jij je niet voorstellen waarom iets zo moeilijk is voor de verslaafde. Laten we een steun zijn voor iemand in herstel, daar wordt iedereen beter van!

Beste lezers,
Nog een paar dagen, en dan vier ik kerst 2020.
Dit jaar door covid-19 in een kleinere setting dan anders, maar toch met mijn gezin en familieleden.
Als iemand in de familie verslaafd is, zijn gezellige kerstdagen niet vanzelfsprekend.
Afspraken lopen wel eens verkeerd, gebruik van de verslaafde maakt het lastig. Niet iedereen is vergevingsgezind met kerst, dus misschien vier je kerst zelfs zonder familie.
Financiën spelen bij iedereen een rol rond de feestdagen, maar zeker in gezinnen waar veel geld naar de verslaving gaat.

Toch vind ik dat bij kerstmis cadeautjes horen.
En omdat de kerstman het toch al druk heeft, help ik hem een beetje door zelf cadeautjes weg te geven via een win-actie.
En wat kun je dan winnen?

***EEN INDIVIDUEEL COACHGESPREK VOOR NAASTEN VAN VERSLAAFDEN***

En dit geef ik niet 1, maar 2x weg! Dus 2 personen maken kans op deze mooie prijs.
Een gesprek (t.w.v. €49,-) duurt 60 minuten, vind plaats in mijn praktijk, telefonisch of via Skype/Whatsapp.

Hoe maak je kans op deze prijs?
Stuur me een mail met daarin jouw motivatie waarom je deze prijs wil winnen. Je mag de prijs ook voor een ander winnen, als je een naaste kent die je heel graag zo’n gesprek cadeau wil geven, dan mag je natuurlijk ook mee doen.

Uit de mails die binnenkomen zal ik 2 mensen kiezen die een afspraak met mij mogen inplannen voor een gesprek. Om privacy van iedereen te waarborgen, krijgen de winnaars via de mail bericht en zal dit niet openbaar gemaakt worden.

Wil jij deze prijs graag winnen? Mail me dan voor 27 december 2020 op info@naastenvanverslaafden.nl en zet in het onderwerp: winactie kerstmis.

Het is december en de feestdagen komen steeds dichterbij. De feestdagen zijn voor veel mensen een tijd van gezelligheid, warmte en samen zijn. Door corona loopt dat samen zijn al een beetje in de soep, maar wat als je samen met een verslaafde gezellig de feestdagen door wil/moet brengen, kan dat dan wel?

Het antwoord is ja, maar je moet wel duidelijk afspraken maken en je daar ook aan houden!
De grenzen moeten bewaakt worden en iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen rol tijdens het samenzijn.
Leg je verwachting ook niet te hoog. Je kunt van een alcoholist niet verwachten dat hij niet drinkt tijdens het diner, als iedereen aan de wijn zit. je kunt ook niet verwachten dat een verslaafde die normaal om de paar uur zijn drugs gebruikt nu een hele dag braaf de ideale schoonzoon uit gaat hangen.
En als je uit eerdere ervaringen weet dat je verslaafde dochter 9 van de 10 keer beloftes verbreekt, is de kans groot dat ze dat nu weer gaat doen.

DUIDELIJKE AFSPRAKEN
Maak dus afspraken die voor iedereen haalbaar zijn, zowel voor naasten als verslaafden.
Overleg wat de verslaafde het fijnst vind, samen lunchen, of misschien alleen het diner? Of misschien ‘smiddags op de koffie met een taartje? Als naasten wil je natuurlijk graag samen aan het kerstdiner, maar als je met een verslaving kampt, heb je misschien moeite om zo lang aan het diner te zitten.
Daar kan je dus beter eerlijk over praten met elkaar.
Geef ook aan dat de verslaafde niet welkom is als hij onder invloed is.
Iemand die al dronken of stoned binnenkomt draagt niet bij aan de feestvreugde…
Probeer van te voren een eerlijk en open gesprek te hebben, zonder boos te worden of verwachtingen. Aan de hand van dat gesprek maak je samen afspraken.

AFSPRAKEN MET ANDEREN
Zijn er ook anderen tijdens jullie samenzijn? Maak dan ook met hen duidelijk afspraken, bijvoorbeeld; iedereen die van de partij is, drinkt geen alcohol. Dat moet niet zo’n opgave zijn, als je geen last hebt van een verslaving, maar maakt het voor de verslaafde wel makkelijker.
Als je weet dat er iemand komt die rot kan reageren op degene die verslaafd is, verzoek diegene dan ook vriendelijk om zich te gedragen, of weg te blijven.
Ook blikken van mensen kunnen vaak veelzeggend zijn, of ze houden iemand scherp in de gaten, wat voor de verslaafde heel vervelend kan zijn.
Nodig dusalleen mensen uit die de verslaving van je dierbare accepteren en hier niet vervelend over doen.

TREKMOMENT
Hoe goed je alles ook hebt voorbereid, een verslaafde heeft de verslaving niet in de hand, daarom is het ook een verslaving. Door de omstandigheden kan de verslaafde eerder last krijgen van “Craving” , een trekmoment. Het moment waarop de gebruiker “moet” gebruiken. Het verlangen is dan zo groot, dat ze dit gevoel niet meer kunnen onderdrukken. Maak ook hier afspraken over. Misschien vind je het o.k. dat diegene in je huis wat gebruikt, maak dan duidelijk afspraken over waar dat gebeurt. Niet dat oma nietsvermoedend de keuken in loopt, terwijl haar kleindochter net een lijntje wegsnuift.
Mocht er een trekmoment komen, geef de verslaafde dan ook de kans om weg te gaan. Ook al is diegene ineens met een DOEI! de deur uit. Hou daar rekening mee, dat het kan gebeuren. Dat scheelt jou enorm veel ergernis.

CADEAU’S
Vaak weten mensen niet wat men moet kopen en geven mensen geld aan elkaar.
Een verslaafde kan geld altijd goed gebruiken, maar wil jij niet de verslaving gaan bekostigen, geef dan geen geld. Het geld gaat op aan de verslaving. Betere suggesties, neem iemand mee naar de kapper, of een beautybehandeling, een avondje naar de film of betaal mee aan een tandartsrekening o.i.d.

Ik hoop dat mijn tips bijdragen aan mooie feestdagen in deze toch al afstandelijke corona-tijd.
Alvast fijne feestdagen gewenst!