Auteur archief: Ulrike Rothuizen

Wie naar buiten kijkt droomt, wie naar binnen kijkt wordt wakker!

Geplaatst op door

Carl Jung:
Who looks outside, dreams; who looks inside, awakes…

Toen ik mijn ex partner leerde kennen, was hij niet meer verslaafd. Tenminste, zo deed hij het voorkomen en ik wist niet beter dan dat hij behandeld was en zijn probleem verdwenen was.
Al na zo’n 3 maanden viel hij terug in gebruik. Hij beloofde dat dit eenmalig was en ik geloofde dat. Want ik dacht “kan een keer gebeuren”.  Maar die ene keer werden meer keren en al snel liet hij zich weer opnemen. Detox en een 3 maanden klinische behandeling. Hij mocht dan alleen de weekenden naar huis. Na die 3 maanden ging het 2 maanden goed en toen waren we weer terug bij af.

Er volgde een nieuwe opname, 9 maanden klinische behandeling. In die 9 maanden viel hij niet terug, hij was clean. In het weekend waren we samen en we hadden het fijn. Ik deed er alles aan om hem “veilig” te houden en probeerde het thuis zo gezellig mogelijk te maken. We vierden vakanties in het buitenland om hem in te laten zien dat het leven mooi kon zijn, ook zonder middelen. Ik keek vooral naar buiten, droomde van een fijn leven met hem, zonder middelen. De liefde zou overwinnen en we zouden nog lang en gelukkig leven. Dat ik daarvoor mezelf weg moest cijferen, me moest aanpassen en met mijn emoties moest leren omgaan, dat had ik er voor over. Ik keek vooral naar buiten, ik droomde van onze toekomst samen…

Zo’n 2 maanden nadat hij uit de kliniek kwam, viel hij weer terug. Opnieuw naar de kliniek wilde hij niet meer. Zijn gebruik werd van kwaad tot erger. De situatie thuis werd onhoudbaar. Hij was niet te vertrouwen. Hij stal geld van me, hij verkocht spullen uit mijn huis om aan geld te komen, hij ging geld lenen in de buurt…

2 jaar lang had ik er alles aan gedaan om hem van de heroïne weg te houden. Ik verkocht zelfs mijn woning in de stad en verhuisde naar een dorp, in de hoop dat de drempel naar dealers daar wat lager zou zijn. Ik was overspannen aan het raken, de tranen zaten me hoog. Naar mijn werk gaan werd een strijd, want ik had thuis dan geen controle. Ik wist echt niet meer hoe het verder moest.

En ineens was op een dag dat gevoel daar. Er was weer wat voorgevallen en mijn grens was bereikt. Ik zag het totale plaatje ineens heel helder. Hoe erg ik het ook vond, ik kwam tot de conclusie dat dit niet was wat ik wilde. Ik wilde niet meer wachten op een volgende terugval, niet wachten tot er weer spullen weg waren, of tot de politie een keer aan mijn deur zou staan om hem op te halen. Ik was bang voor schulden. Dat wilde ik absoluut niet. Niet bij buren en zeker niet bij dealers. Ik wilde geen leugens meer en niet meer hopen op iets wat toch niet ging komen.
Op dat moment van helderheid deed iets wat ik 2 jaar lang niet gedaan had, ik keek naar binnen, naar mijn gevoel, naar mijn verstand en werd wakker!

Met dromen is niks mis, maar vergeet niet af en toe eens heel eerlijk bij je naar binnen te kijken.
Net als ikzelf, hebben mijn cliënten ook vaak last van naar buiten kijken, i.p.v. naar binnen.
Zit je in een moeilijke situatie en ben je op zoek naar antwoorden? Kijk dan eens bij jezelf naar binnen en stel jezelf de vraag: “Blijf ik dromen, of wil ik wakker worden?”

levend verlies

Levend verlies

Geplaatst op door

Toen mijn relatie verbroken was en mijn verslaafde partner op straat leefde, waren er hele periodes dat we, zijn familie en ik, niets van hem hoorde. Dat is vreselijk, dat was het voor mij, maar ook zeker voor zijn ouders en zus. Niet weten waar iemand is, geen teken van leven, niet wetende of iemand wel leeft… Dat is een heel naar gevoel, een gevoel wat je ook niet loslaat.
Ik heb wel eens gezegd, als hij overleden was, kon je rouwen, nu maak je een rouwproces door, terwijl er niemand overleden is.

Nu weet ik dat er een naam is voor deze gevoelens van rouw.
Klinisch Psycholoog Manu Keirse gaf hier een benaming aan, “levend verlies”.
Als partner of familie van een verslaafde ben je iemand verloren aan de verslaving. Diegene is er niet meer want zelfs als hij/zij fysiek wel aanwezig is, is het niet meer de persoon die je kende.
Dit levend verlies is niet zichtbaar voor je omgeving. De persoon is er nog en er is geen afscheidsdienst o.i.d.
De steun die je krijgt van je omgeving bij levend verlies is dan ook minimaal.
Als naasten heb je wel het gevoel dat je afscheid hebt genomen. Alleen is er geen eindpunt, dat gevoel van rouw blijft en gaat met pieken en dalen. Laat een verslaafde zich behandelen, dan is er weer hoop en tempert dat je verdriet. Maar met een terugval komt het verdriet weer om de hoek kijken. Manu Keirse geeft aan dat het een eindeloos rouwproces is. Je moeten leren omgaan met het levende verlies. Je kan dus eigenlijk niet spreken van een verwerkingsproces of loslaten.

Gaandeweg heb ik leren omgaan met mijn levend verlies. Ervaar je een levend verlies, en heb je hulp of steun nodig in dit proces? Neem contact met me op. Ik begrijp wat je doormaakt, maar kan je ook leren hoe om te gaan hiermee.

Ex-partners van een verslaafde

Geplaatst op door

Ex-partner van een verslaafde.

**Steeds vaker krijg ik ex-partners van verslaafden in mijn praktijk. Zij herkennen zich in mijn verhaal en zijn verrast als ik zeg dat ik met alle ups en downs nog steeds goed bevriend ben met mijn ex-partner. Een vriendschap met iemand die verslaafd is is niet onmogelijk, maar wat je nodig hebt is incasseringsvermogen, geen verwachtingspatroon en het kennen van je eigen grenzen.
Dat dit niet altijd meevalt, zal iedereen begrijpen. Daarom onderstaande tips, die mij geholpen hebben om een vriendschap op te bouwen en het vertrouwen te herstellen. **

Een van jullie beiden heeft de relatie verbroken.
In je omgeving hoor je “Goh, je zal wel blij zijn/je moet blij zijn dat je er van af bent!”
Maar veel ex-partners van verslaafden voelen dat niet zo. Zij hebben in een heel intense relatie gezeten.
Zij zijn diegene in de relatie geweest die voor de verslaafde partner zorgde, die alles regelde, die verantwoordelijkheden over nam, die zorgen wegnam, maar er veel zorgen voor terugkreeg. Die leefde met iemand die last had van stemmingswisselingen, die zich heeft aangepast en er een dagtaak had om alle ballen hoog te houden.
En ineens… boem, valt dat alles weg!

In veel gevallen houden de naasten nog steeds van hun partner en is het niet dat gebrek aan liefde hen uit elkaar dreef, maar de verslaving die de relatie kapot heeft gemaakt.
En ondanks dat je weet dat het leven met de verslaafde je niet gelukkig maakt, is het heel moelijk om de verslaafde los te laten.
Want hoe laat je iemand los, waarvan je weet dat hij steeds dieper wegzakt in de verslaving?
Hoe laat je al die ballen vallen, waarvoor je steeds zo’n moeite hebt gedaan om ze hoog te houden?

Waar je als ex-partner doorheen moet, is het rouwproces. Rouwen doe je niet alleen als iemand dood is, ook bij het verbreken van een moeilijke relatie komt er een rouwproces kijken.

Dit rouwproces gaat in stappen, waarbij o.a. ontkenning, boosheid en verdriet een rol spelen.

Dit zijn normale gevoelens en horen bij het proces van verwerking. Als je eenmaal alle stappen hebt doorlopen, kun je verder gaan met loslaten. En loslaten hoeft niet te betekenen dat je de verslaafde laat vallen. Maar leren omgaan met de situatie, je eigen grenzen leren kennen en ze bewaken.
Afstand nemen, maar ook nabij kunnen zijn, wanneer nodig.

Zoek eens uit wat jouw wensen en je grenzen zijn in jouw situatie. Als je denkt contact te willen houden, stel jezelf dan de volgende vragen:

• Hoe zie je dat voor je?
• Op welke manier zou je iets voor je ex kunnen betekenen?
• Wat zou hij voor jou kunnen betekenen?
• Wat wil je bereiken?
• Wat verwacht je van je ex-partner.
• Wat zijn je beweegredenen om contact te behouden?

Als je de antwoorden hebt, ga dan eens na of het beeld wat je hebt van jullie (vriendschappelijke) relatie realistisch is en of je ex wat voelt voor contact houden met elkaar. Als je alles voor jezelf duidelijk hebt, kun je het contact opnieuw aangaan en/of intensiveren of besluiten om het helemaal af te sluiten.

De gevolgen in het dagelijks functioneren van een (ex)verslaafde.

Geplaatst op door

Als iemand langdurig verslaafd is, heeft dit soms grote gevolgen voor de gezondheid van lichaam en geest. Iemand die verslaafd is laat vaak heel ander gedrag zien dan dat je van die persoon gewend bent.
Een verslaafde wordt vaak erg egocentrisch, laat labiel gedrag zien en is soms apathisch. Ook agressie en criminaliteit komt veelvuldig voor.
Op sociaal gebied kunnen er door de verslaving ook ernstige problemen ontstaan, bijvoorbeeld op het gebied van relaties, werk, financiën, huisvesting en problemen met justitie.

Als de verslaving lang(er) duurt liggen lichamelijke klachten op de loer.
Hart- en longproblemen, levercirrose, slokdarmkanker of het syndroom van Korsakov zijn lichamelijke aandoeningen waar langdurig verslaafden mee te maken krijgen.
Stoppen met de verslaving betekent niet altijd herstel van het lichaam.

Als naaste moet je hier mee om leren gaan. Het is vaak erg moeilijk om te accepteren dat je dierbare niet meer zichzelf is, ook al is hij/zij in herstel.
Hoe ga je om met iemand die zichzelf niet meer is?
Hoe ga je om met iemand die heel veel vergeet, of die lichamelijk erg ziek is?
Hoe accepteer je dat en hoe kun je samen verder?
Een paar tips, al blijft het lastig omgaan met het veranderend en soms onbegrijpelijke gedrag van je dierbare en de lichamelijke ongemakken die hij/zij ervaart.

  • Goed in contact blijven met elkaar is belangrijk.
  • Een luisterend oor is voor iedereen prettig.
  • Kijk wat er nog wel kan, i.p.v. kijken naar wat niet meer kan.
  • Blijf geduldig, ook al valt dat soms niet mee.
  • Biedt praktische hulp, maar betuttel de verslaafde niet.
  • Probeer confrontaties te vermijden.

 

https://korsakovkenniscentrum.nl/over-korsakov

https://www.longfonds.nl/longziekten/copd/wat-is-copd

https://www.hartwijzer.nl/drugs

https://www.mlds.nl/ziekten/leveraandoeningen-door-alcoholgebruik/

 

 

 

 

 

Van wijntje naar lijntje, het gevaar van alcohol.

Geplaatst op door

Ik las op televizier.nl dat Patty Brard bezorgd zou zijn om Gordon, omdat hij weer af en toe wijn zou drinken, nadat hij drank en drugs heeft afgezworen.

” Dat steekt Patty die weet hoe gevaarlijk alcohol is: “Het doet me bijna pijn om te zien hoe luchtig hij er over doet. Want ik weet uit ervaring: het begint met één wijntje, dan is het een fles wijntje, dan ben je Mevrouw Wijntje en voordat je ’t weet is het een lijntje.” Volgens Patty wordt de ernst van alcoholgebruik onderschat.”

Ik merk dat regelmatig bij naasten, dat ze niet het verband zien tussen gebruik en waarom mensen gebruiken of bepaalde dingen doen. Ze doen er luchtig over, “het valt wel mee”, “hij/zij is er nu toch van af?”
Ik heb dezelfde fout gemaakt in het verleden. Ik dacht, je hebt een verslaving, kick je daar van af, is het probleem over. In het geval van mijn ex was dat heroine. Wat ik niet begreep destijds, is dat hij vervanging ging zoeken, bijvoorbeeld in alcohol, maar ook in eten. 8 sneeën brood met pindakaas voor het naar bed gaan, bijvoorbeeld. Ik zag daar geen kwaad in, maar het is een (tijdelijk) vervangend middel geweest. De terugval kwam niet lang daarna.
Verslaafden hebben een verdovend middel nodig, zoals drugs of alcohol, of een bezigheid zoals gamen of gokken om een bepaald gevoel, pijn, gemis, verdriet o.i.d. te vergeten.
Wordt de oorzaak van de verslaving niet goed aangepakt, ligt een terugval sneller op de loer, maar men kan ook een vervangend middel gaan zoeken. Samen met je “partner-in-herstel” een avondje aan de wijn lijkt dan onschuldig, maar kan voor je partner gevolgen hebben.
Net als een pilletje pakken bij een festival o.i.d.

Een verslaving is een ziekte, die niet overgaat. Je kan er mee leren omgaan, maar het is fijn als naasten je steunen en begrijpen wat een verslaving is en deze erkennen. Pas als de ernst ook bij naasten duidelijk is, kun je samen op weg naar herstel.

Zelfbewustzijn belangrijk voor naaste van verslaafde.

Geplaatst op door

Hoe bewust je met jezelf omgaat, heeft direct invloed op je partner, kinderen en anderen om je heen en op de relatie die je met hen hebt. Als je niet stilstaat bij wat er in jezelf omgaat, is het moeilijk om dat wel bij anderen te doen.

Als naaste van een verslaafde vergeet je vaak jezelf en ben je niet of veel minder bezig met zelfbewustzijn. Want zelfbewustzijn is actief bezig zijn met je gevoel.
Dat betekent dat je regelmatig stil moet staan bij je gevoel, wat vind je fijn of juist niet fijn, wat heb je nodig? Welke emotie past daar bij?
En welke rol speel jij in je omgeving, in je gezin, in de relatie met de ander?

Naasten van verslaafden voelen vaak heel veel, zijn hier bewust van en er speelt van alles in hun hoofd af. Maar is dit zelfbewustzijn? Als je met deze gevoelens over je grenzen heen gaat, of een ander over je grens heen laat gaat, je eigen grens niet respecteert, dan is het twijfelachtig of dit echt zelfbewustzijn is.

Soms willen mensen helemaal niet met hun gevoelens en gedachten aan de slag. Zeker voor naasten zijn bepaalde zaken soms te moeilijk en te pijnlijk om over na te willen denken, om er iets mee te doen.
Ze gaan hun gedachten en gevoelens negeren, door zich bijvoorbeeld op hun werk te storten, of heel veel afspraken met anderen te plannen, om maar niet thuis te zijn, en zo niet geconfronteerd te worden met de thuissituatie.
Of ze hebben steeds last van migraine, pijn in schouders en nek, maagklachten door spanning, maar gaan hiermee niet naar een arts, want dan moeten ze uitleggen waar die spanning vandaan komt.
Ook dingen als harde muziek kan voor afleiding van gedachten zorgen.

Je kunt alleen maar bewust zijn van gevoelens en emoties die spelen, als je ze toelaat.
Als je ze negeert, negeer je eigenlijk ook jezelf. Dit kan je gevoel van eigenwaarde verlagen.
Je zegt eigenlijk dat een deel van jouw gevoel er niet mag zijn.
Natuurlijk kan het spannend of eng zijn om gevoelens en emoties toe te laten.
Maar pas als je accepteert dat ze er zijn, kan je hulp gaan vragen, accepteren  en hiermee actief aan de slag gaan.

Wat heb je nodig om zelfbewust te worden?

  • Neem tijd voor jezelf, neem af en toe een rustmoment.
  • Sta regelmatig stil bij je gevoel, en kijk ook eens naar je omgeving.
  • Herken stress en spanning, niet alleen mentaal, maar ook fysiek.
  • Leer je valkuilen kennen, je zwaktes en je gevoelige plekken.
  • Ontdek je grenzen en geef ze aan
  • Actief luisteren naar anderen in je omgeving, en accepteer hun feedback.

Wanneer je jezelf beter leert kennen, en lering trekt uit jouw gevoel, dan ben je bezig met persoonlijke groei. En dit komt jezelf, je omgeving en uiteindelijk ook je verslaafde dierbare ten goede.

Mensen die bij mij komen voor hun problemen, vinden het soms best lastig. Ze zoeken hulp, maar het blijkt toch lastig te zijn om geconfronteerd te worden met hun problemen. Gevoelens zoals verdriet, boosheid, vertwijfeling komen boven drijven. Dat is normaal, ineens worden ze geconfronteerd met  gedachten en gevoelens die ze hebben weggestopt, of waarvan ze niet eens wisten dat ze een rol speelden.
Eenmaal aan de slag met zichzelf veranderen deze emoties en merken ze dat ze baat hebben bij het uiteenzetten van hun gedachten en emoties.
Ben jij bang, vind je het eng om te praten over je problemen, bedenk dan dat ik in een soortgelijke situatie heb gezeten. Misschien maakt dat het voor jou makkelijker om contact op te nemen.

 

 

Niet nu, wanneer dan?

Geplaatst op door

Laatst kreeg ik van een naaste de vraag, “wanneer weet je dat het tijd is voor verandering, of dat ik mijn partner moet verlaten?”

Het is een vraag waar geen pasklare oplossing voor is.
Dit ligt voor iedereen anders. Sommigen hebben al 10, 15, of 20 jaar een relatie met een verslaafde. Ondanks dat hun leven moeilijk is, ze moeten dealen met de verslaving blijven ze toch trouw aan de relatie. De ruzies en onhebbelijkheden nemen ze voor lief en ze hebben voor zichzelf een manier gevonden om er mee om te gaan.
Anderen hebben het na een veel kortere tijd al bekeken en nemen al veel sneller afscheid van de verslaafde of gaan er aan werken om zelf te veranderen, zodat ze in elk geval niet de verslaving in stand houden en in de reddersrol blijven hangen.

Net als bij verslaafden is het bij naasten zo dat ze vaak eerst een dieptepunt moeten bereiken, voor ze actie gaan ondernemen. Dat dieptepunt ligt voor iedereen anders.
Toch zijn er een aantal punten die bijdragen aan een ander inzicht bij een naaste o.a. de financiële situatie, karakter, de mate van verslaving.

Een verslaafde die nog werkt, inkomen heeft door een uitkering, of misschien wel wat wint met gokken, of het verkopen van drugs, die heeft nog niet zo veel last van de verslaving, financieel. Ook naasten worden dan nog niet of in kleine mate geconfronteerd met schulden, leningen, of andere financiële problemen. Op deze manier is een deel van het verslavingsprobleem nog niet ernstig. Het probleem van de verslaving is er wel, maar ze hebben het financieel wel goed, hebben een koop- of huurhuis en een normaal inkomen. Dus daar ervaren zij dan (nog) geen problemen.
Als een naaste financieel afhankelijk is van een partner, dan is het soms ook moeilijk om weg te gaan. Doordat er kinderen zijn werkt de naaste soms part-time, of ze werken niet. Dan is er niet alleen het probleem van de verslaving, maar krijgen ze er nog een probleem bij. ‘Ik zou wel bij mijn partner weg willen, maar waar moet ik heen?’ Voor hun gevoel is er geen uitweg meer.

Ook karakter en je opvoeding speelt mee in de keuze om aan jezelf te gaan werken.
Naasten die een meegaand karakter hebben, verzorgend zijn, of bijv. in hun jeugd heel beschermd zijn opgevoed, nemen minder snel verantwoording voor hun eigen leven. Ze dragen zorg voor anderen, maar vergeten hierbij zichzelf. Of ze accepteren geweld, omdat ze dat kennen uit hun jeugd en dit “vertrouwt” aanvoelt, ook al voelt het helemaal niet prettig. Een naaste met een goed zelfgevoel zal eerder voor zichzelf kiezen.

Ook de mate van verslaving kan bijdragen aan een beslissing. Is de verslaving min of meer in de hand te houden, dan kan het zijn dat er tussen de slechte dagen ook goede dagen zitten.
Zo zitten er tussen alcoholisten weekenddrinkers, die in het weekend helemaal los gaan, maar zich door de week kunnen inhouden. Of drugsverslaafden, die ondanks cocaïne toch hun werk kunnen blijven doen. Gokverslaafden die een paar keer per week een casino bezoeken en niet dagelijks.

Pas als de naasten echt ernstige problemen gaat ondervinden van de verslaving, zullen ze stappen nemen voor zelfbehoud.
De situatie is natuurlijk een stuk vervelender als de verslaafde dagelijks stomdronken op de bank ligt, of dat er per week €500 aan drugs uitgegeven wordt en er geen inkomen meer binnenkomt, of dat de inboedel uit huis wordt verkocht en de deurwaarders wekelijks aan je deur staan.
Ook als je kind 4x per week aan de deur komt vragen om geld, is dat vervelend, zeker als dat met bedreigingen gepaard gaat. Als ouders wil je je kind wel helpen, maar als het steeds frequenter voor komt en de bedragen steeds meer worden, is voor ouders vaak ook niet meer op te brengen en wordt het dieptepunt bereikt.

Belangrijk is dat je goed naar jezelf luistert. Wat is voor jou belangrijk? Hoe ver wil je je aanpassen? Voel je een steeds grotere ontevredenheid, heb je steeds meer de neiging om op te geven?
Voel je je ongelukkig? Zijn er meer ongelukkige dan gelukkige momenten in je leven? Zijn er veel ruzies, is er sprake van verbaal of fysiek geweld?
Dan wordt het tijd voor verandering.
Want als je het nu niet doet, wanneer dan wel?

 

Verslaafd aan jou

Geplaatst op door

Frank Boeijen zong het in de jaren ’80, ik ben verslaafd aan jou, ik kan niet meer zonder jou, ik kan niet meer samen met jou.

Relatieverslaving of codependentie komt regelmatig voor in een relatie waarbij een van de partners verslaafd is. Het is niet dat je verslaafd bent aan de relatie, maar dwangmatige gedachtes hebt over de verslaafde partner. Relatieverslaving komt het meest voor bij vrouwen, maar ook mannen kunnen last hebben van een relatieverslaving.
Je bent er van overtuigd dat hij/zij niet zonder je kan en je bent er van overtuigd dat jij niet zonder hem/haar kan. Ook al weet je dat de relatie slecht voor je is, je leeft in hoop en vertrouwen dat het ooit wel beter gaat worden.
Je verlegt je eigen grenzen en vergeet je eigen normen en waarden om je partner tevreden te stellen.
Je maakt wel ruzie, maar je gaat nooit te ver. Je stelt wel grenzen, maar stapt er net zo makkelijk overheen. De angst om je partner te verliezen is te groot om daadwerkelijk voet bij stuk te houden en je grens te bewaken.
Je accepteert bepaald gedrag van de verslaafde, zelfs verbaal of fysiek geweld wordt goed gepraat. “ja, hij gaf me een klap, maar hij had gebruikt, dan is hij zichzelf niet”

Relatieverslaving kan voortkomen uit je jeugd, emotionele verwaarlozing of juist een heel beschermde opvoeding en andere zaken kunnen een oorzaak zijn, of denk aan psychische stoornissen zoals borderline, angststoornissen e.d. Toch hoeft dit niet altijd zo te zijn. Ook zonder voorgeschiedenis kun je min of meer verslaafd raken aan je partner

Om uit de relatie te stappen is vaak erg moeilijk. Net zo lastig als het voor een verslaafde is om af te kicken. Maar net als bij een verslaving aan middelen of een gewoonte, is zelfliefde heel belangrijk.
Zet jezelf op de eerste plek! Ontdek voor jezelf eens wat jouw normen en waarden zijn. Waar ligt bij jou de grens?
Zoek hulp die bij je past, om te leren loslaten en voor jezelf te kiezen. Kom los van een destructieve relatie, het zal je op den duur echt gelukkiger maken.

Naasten van verslaafden lijden onder een verslaving

Geplaatst op door

Leven met een verslaafde valt niet mee.
Naasten hebben het gevoel er alleen voor te staan en dat er weinig begrip is voor hen.
Ze nemen vaak de verantwoording over van de verslaafde, op financieel en sociaal gebied.
Ook het huishouden en andere taken worden vaak voor de verslaafde geregeld.
Daardoor komen naasten nog maar weinig aan zichzelf toe.
Dit resulteert in matige tot hoge psychische klachten bij naasten, blijkt uit eerder onderzoek, uitgevoerd door Trimbos.
Daardoor wordt het ziekteverzuim onder naasten ook hoger.

Dit kan voor een groot deel voorkomen worden door de volgende regels te hanteren:

  1. Zorg voor jezelf, blijf gezond, maak sociaal contact, doe leuke dingen.
  2. Stel grenzen en bewaak deze ook!
  3. Vergroot je kennis over verslaving.
  4. Laat de verslaafde opdraaien voor de consequenties van de verslaving.
  5. Zoek hulp! Blijf er niet alleen mee lopen maar praat er over met een professional of iemand in je omgeving.
  6. Laat los…je kunt niet overal invloed op uitoefenen.

 

Samen kunnen we aan de slag gaan met deze regels, zodat we erger voorkomen.
Bel me eens, dan leg ik je uit wat ik voor je kan betekenen.

 

Overwint liefde de verslaving?

Geplaatst op door

Liefde overwint alles! Als je maar genoeg van iemand houdt, dan is geen afstand te ver, geen berg te hoog en geen dal te diep. Tenminste… daar gaan we maar van uit. Zeker vanuit romantisch oogpunt gezien is dit een prachtige gedachte.

Toch zie ik ouders die onvoorwaardelijk van hun kind houden. Zij gaan er kapot aan, aan de verslaving van hun kind. En ook partners gaan door het vuur voor hun verslaafde partner. De liefde voor de verslaafde zit zo diep. Vaak krijg ik de vraag, “Ik begrijp het niet, wij houden zo veel van elkaar, waarom kan hij/zij dan niet stoppen met de verslaving?” “De verslaafde raakt me kwijt, maar stoppen lukt niet!”
Of: “ik doe echt alles voor mijn kind, help op alle gebieden, maar nog is dat niet genoeg om het gebruik te laten stoppen, hoe kan dat?”

Op het moment dat iemand door een verslaving stuurloos wordt, kan hij geen richting meer geven aan zijn leven. De verslaving is oncontroleerbaar geworden en daarmee ook de rest van het sociaal en maatschappelijk leven van de verslaafde.
Op dat moment raken ze de verbinding kwijt met zichzelf en met anderen.
Dus hoeveel jij ook van iemand houdt en hoeveel je ook voor iemand doet, op dat moment komen de woorden en het gevoel van liefde niet meer binnen bij een verslaafde.
Ook al hou jij heel veel van je kind, je partner, je vader of moeder, broer of zus, op het moment dat mensen niet meer in verbinding staan, maakt dat ze allemaal niets uit.

Naasten zeggen soms, ‘als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor mij!’
Dat zou mooi zijn, als de liefde overwint en de verslaafde zou kiezen voor een weg naar herstel, voor de ander. Maar helaas spelen extrinsieke motivatiemiddelen, zoals een partner, ouders, een gezin, school of werk maar een kleine rol. Een verslaafde kan en wil pas geholpen worden als ze een intrinsieke motivatie ontwikkelen, een wil die vanuit de persoon zelf komt. Pas als de verslaafde die motivatie heeft gevonden, hulp zoekt en de weg naar herstel ingaat, dan zal extrinsieke motivatie ook weer een rol gaan spelen. Terug in verbinding komen met je dierbaren is belangrijk in het herstel bij een verslaving maar ook voor de naasten. Hoe fijn is het om de dierbare weer terug te krijgen.
Dus als antwoord op de vraag, overwint liefde een verslaving, dan zeg ik ja, maar vooral zelfliefde!