Ik las op televizier.nl dat Patty Brard bezorgd zou zijn om Gordon, omdat hij weer af en toe wijn zou drinken, nadat hij drank en drugs heeft afgezworen.
” Dat steekt Patty die weet hoe gevaarlijk alcohol is: “Het doet me bijna pijn om te zien hoe luchtig hij er over doet. Want ik weet uit ervaring: het begint met één wijntje, dan is het een fles wijntje, dan ben je Mevrouw Wijntje en voordat je ’t weet is het een lijntje.” Volgens Patty wordt de ernst van alcoholgebruik onderschat.”
Ik merk dat regelmatig bij naasten, dat ze niet het verband zien tussen gebruik en waarom mensen gebruiken of bepaalde dingen doen. Ze doen er luchtig over, “het valt wel mee”, “hij/zij is er nu toch van af?”
Ik heb dezelfde fout gemaakt in het verleden. Ik dacht, je hebt een verslaving, kick je daar van af, is het probleem over. In het geval van mijn ex was dat heroine. Wat ik niet begreep destijds, is dat hij vervanging ging zoeken, bijvoorbeeld in alcohol, maar ook in eten. 8 sneeën brood met pindakaas voor het naar bed gaan, bijvoorbeeld. Ik zag daar geen kwaad in, maar het is een (tijdelijk) vervangend middel geweest. De terugval kwam niet lang daarna.
Verslaafden hebben een verdovend middel nodig, zoals drugs of alcohol, of een bezigheid zoals gamen of gokken om een bepaald gevoel, pijn, gemis, verdriet o.i.d. te vergeten.
Wordt de oorzaak van de verslaving niet goed aangepakt, ligt een terugval sneller op de loer, maar men kan ook een vervangend middel gaan zoeken. Samen met je “partner-in-herstel” een avondje aan de wijn lijkt dan onschuldig, maar kan voor je partner gevolgen hebben.
Net als een pilletje pakken bij een festival o.i.d.
Een verslaving is een ziekte, die niet overgaat. Je kan er mee leren omgaan, maar het is fijn als naasten je steunen en begrijpen wat een verslaving is en deze erkennen. Pas als de ernst ook bij naasten duidelijk is, kun je samen op weg naar herstel.