Toen mijn relatie verbroken was en mijn verslaafde partner op straat leefde, waren er hele periodes dat we, zijn familie en ik, niets van hem hoorde. Dat is vreselijk, dat was het voor mij, maar ook zeker voor zijn ouders en zus. Niet weten waar iemand is, geen teken van leven, niet wetende of iemand wel leeft… Dat is een heel naar gevoel, een gevoel wat je ook niet loslaat.
Ik heb wel eens gezegd, als hij overleden was, kon je rouwen, nu maak je een rouwproces door, terwijl er niemand overleden is.
Nu weet ik dat er een naam is voor deze gevoelens van rouw.
Klinisch Psycholoog Manu Keirse gaf hier een benaming aan, “levend verlies”.
Als partner of familie van een verslaafde ben je iemand verloren aan de verslaving. Diegene is er niet meer want zelfs als hij/zij fysiek wel aanwezig is, is het niet meer de persoon die je kende.
Dit levend verlies is niet zichtbaar voor je omgeving. De persoon is er nog en er is geen afscheidsdienst o.i.d.
De steun die je krijgt van je omgeving bij levend verlies is dan ook minimaal.
Als naasten heb je wel het gevoel dat je afscheid hebt genomen. Alleen is er geen eindpunt, dat gevoel van rouw blijft en gaat met pieken en dalen. Laat een verslaafde zich behandelen, dan is er weer hoop en tempert dat je verdriet. Maar met een terugval komt het verdriet weer om de hoek kijken. Manu Keirse geeft aan dat het een eindeloos rouwproces is. Je moeten leren omgaan met het levende verlies. Je kan dus eigenlijk niet spreken van een verwerkingsproces of loslaten.
Gaandeweg heb ik leren omgaan met mijn levend verlies. Ervaar je een levend verlies, en heb je hulp of steun nodig in dit proces? Neem contact met me op. Ik begrijp wat je doormaakt, maar kan je ook leren hoe om te gaan hiermee.