Is het mijn schuld?

Naasten van verslaafden worstelen soms met de vraag: “Is de verslaving van de ander mijn schuld?”
Het antwoord is NEE!, je bent niet schuldig aan de verslaving van een ander.
Volwassenen of bijna volwassenen dragen de verantwoording voor hun eigen leven.
Niemand dwingt ze er toe om te gaan gebruiken.

Verslaafden komen vaak zelf met allerlei excuses waarom ze verslaafd zijn:

  • Ik had een slechte band met mijn ouders
  • Op mijn werk loopt het niet lekker
  • Mijn relatie is mis gelopen
  • Dit komt doordat ik ADHD heb.
  • Ik ben anders, ik ben niet gemaakt voor een “huisje,boompje,beestje- leven”
  • Verslaving zit in mijn familie

Maar ze vergeten hierbij dat ze zelf ook verantwoording hebben. Ze nemen geen of te weinig verantwoording. Dus is het makkelijk om anderen of situaties hiervan de schuld te geven. Eenmaal verslaafd is ook de verslaving een excuus voor hun gebruik. “ik kan niet anders, ik ben niet voor niks verslaafd!”

Ouders hebben soms een verkeerde gedachtegang. Zij piekeren  over alles wat ze anders hadden kunnen doen.

  • Was ik maar vaker thuis geweest, dan had ik het eerder gesignaleerd.
  • Misschien was ik te streng/Ik was te lief.
  • Ons huwelijk was ook niet wat het wezen moest

Als ouders heb je vaak het gevoel dat je gefaald hebt in de opvoeding, als je kind verslaafd raakt.
De omgeving draagt vaak nog een steentje bij, “je had ‘m wat harder moeten aanpakken.” of “er word daar thuis ook nergens op gelet.”
Je voldoet niet aan de norm van ‘het normale gelukkige gezin’.
Vaak sluiten ouders zich daarom af voor hun omgeving. Schaamte, onmacht en onbegrip maakt je schuldgevoel daardoor vaak nog groter. Als ouders kun je het gedrag van je kind beïnvloeden. Je leert hem hoe je de juiste keuzes kunt maken, brengt hem jouw waarden en normen bij. Maar op een gegeven moment gaan jong-volwassenen zelf keuzes maken en is jouw invloed nog maar beperkt. Je hebt dan weinig tot geen zeggenschap meer over de keuzes van je kind. En natuurlijk kunnen bepaalde zaken meespelen in keuzes die je kind maakt. Maar dit als excuus gebruiken voor een verslaving is verantwoording afschuiven. De verslaafde wil die verantwoording zelf niet dragen.

Ook als partner kun je je schuldig voelen

  • Misschien ben ik ook niet zo aardig, de laatste tijd
  • Misschien steun ik mijn partner niet genoeg
  • Ik had zelf de financiën moeten regelen en het niet aan de ander moeten overlaten

Als partner doe je er alles aan om het gebruik te laten stoppen. Je kan jezelf wijs maken dat jij een deel van het probleem bent. Als jij alles beter had geregeld, dan had je eerder gesignaleerd, of als jij niet zo chagrijnig was geweest, dan had je partner minder neiging gehad te gaan gebruiken.
Maar de verslaving heeft niets met jou als partner te maken. Al zal de verslaafde jouw gedrag als excuus gebruiken, hij of zij schuift zijn eigen verantwoording weer af op een ander.
Laat je dus niet aanpraten, dat de verslaafde gebruikt door jouw gedrag. en voel je niet schuldig. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen leven…

Geplaatst in Berichten.